Na het nieuwe jaar vieren de orthodoxe mensen de geboorte van Christus. We weten allemaal uit de eerste hand over deze vakantie. We weten het, we weten het, maar de tradities en rituelen die door onze voorouders werden nageleefd, begonnen beetje bij beetje te worden vergeten. Over hen wil ik praten.
In de regel zijn volks- en kerkelijke gebruiken nauw met elkaar verweven. Maar de meest bekende traditie, namelijk caroling, hoort daar niet bij. De kerk veroordeelde mensen om te lopen en, ruwweg gezegd, bedelen, daarom zongen mensen na verloop van tijd alleen voor familieleden.
Er is ook zo'n traditie: met de komst van de kersttijd staken mensen een ceremonieel vuur aan in hun huizen, dat ook wel een "kerstlogboek" werd genoemd. Hij werd plechtig het huis binnengebracht, met inachtneming van alle noodzakelijke regels, namelijk: tegelijkertijd lazen ze een gebed, verlichtten en sneden er een kruis op. Ze overgoten het ook met honing en deden er allerlei soorten voedsel op. Met andere woorden, het was zoiets als een heidens idool, dat werd behandeld alsof het levend en vereerd was.
Tradities omvatten ook: kerstkrans, kaarsen en een ster. Dit alles symboliseert het licht van de sterren dat straalde op het uur dat Christus werd geboren.
En vroeger was er zo'n gewoonte: mensen speelden een scène over de geboorte van Christus. Ze geloofden dat met behulp hiervan deze vakantie dichterbij en begrijpelijker wordt.
Weet je waar de traditie van het geven van kerstcadeaus vandaan komt? Alles ging uit van het evangelieverhaal, waarin 3 wijze mannen tot Christus kwamen en hem geschenken brachten ter ere van zijn geboorte.
En natuurlijk de kerstboom. Waar kunnen we heen zonder? We houden deze traditie in ere, al is die bij ons een beetje veranderd. De spar is een nieuwjaarswens geworden. En ze symboliseert het paradijs en het eeuwige leven. En in de oudheid betekende het een symbool van eeuwig leven en vruchtbaarheid.
Dit zijn slechts enkele van de tradities die verband houden met Kerstmis. Laten we in ieder geval de meest basale eren. Om niet te vergeten wie we zijn, moeten we onze wortels herinneren.
