Op 1 mei 1886 protesteerden arbeiders in de Amerikaanse stad Chicago tegen de bestaande arbeidsomstandigheden. Mensen eisten dat de werkdag zou worden teruggebracht tot 8 uur. De demonstratie eindigde met gewelddadige confrontaties met de politie en de executie van vier onschuldige deelnemers.
Drie jaar later stelde het Parijse congres van de Tweede Internationale voor om deze tragische gebeurtenissen in de wereldgeschiedenis voort te zetten. In juni 1889 kreeg 1 mei de status van International Workers' Solidarity Day. Er werd voorgesteld om het te vieren door demonstraties te houden met de bevordering van sociale eisen. De eerste demonstraties gewijd aan de Dag van de Solidariteit van de Arbeiders werden gehouden in Duitsland, België, Italië, Spanje en andere landen. De belangrijkste eis van de deelnemers was, net als voorheen, de invoering van een 8-urige werkdag in de productie.
Even later begonnen de vieringen op 1 mei in Rusland. De eerste jaren vonden ze voornamelijk plaats in de vorm van "Mayevoks". Op deze dag ging iedereen de stad uit voor een picknick, die naast amusement ook een politiek karakter had. Vanaf het begin van de twintigste eeuw begonnen arbeiders bijeenkomsten en demonstraties te organiseren in de centrale straten en pleinen. En in 1918 kreeg de eerste meivakantie de status van officiële en werd bekend als de Dag van de Internationale. Rally's en processies begonnen jaarlijks en massaler te worden gehouden: duizenden mensen namen eraan deel. Samen met de processies van arbeiders die blijk gaven van succes in de productie, werden er militaire parades gehouden in de straten van steden. Creatieve teams presteerden actief.
Na nog eens 10 jaar, in 1928, breidde de vakantie zijn tijdsbestek uit. Het land heeft al 2 Internationale Dagen gevierd - 1 en 2 mei. Beide dagen waren vrije dagen: op de eerste werden bijeenkomsten, concerten, processies en demonstraties gehouden, op de tweede gingen ze meestal het platteland in en gingen op bezoek.
Tijdens de Grote Vaderlandse Oorlog werd 1 mei niet gevierd, maar in de naoorlogse jaren werd de traditie van het houden van vergaderingen en processies nieuw leven ingeblazen. Er werden massademonstraties gehouden onder slogans die vanaf het podium werden afgekondigd door politici, veteranen en productieleiders. Sinds het midden van de jaren vijftig begonnen processies en parades van arbeiders op televisie te worden uitgezonden. In 1970 veranderde de feestdag haar naam in Internationale Arbeidersdag. Dit drukte een andere semantische lading uit, die nu in de viering werd geïnvesteerd.
Met de verandering van het politieke regime in Rusland verloor May Day zijn ideologische karakter en in 1992 noemden de autoriteiten 1 mei de "Feestdag van Lente en Arbeid". In 2001 hield 2 mei op een vrije dag te zijn. De traditie van het houden van bijeenkomsten en demonstraties op 1 mei is tot op de dag van vandaag in vele delen van de wereld bewaard gebleven: in Rusland, een aantal Europese landen, in Afrika en Amerika.
